 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
1
Вецер, восень... Проста нечаканасьць –
Ад марэньня выйсьці ў жоўты сад
І сустрэць праз агароджу брамы
Дзіўнага настаўніка пагляд.
Вецер, восень. Сіні плашч і сонца.
Яблыкі ў траве. Адно ўзяла.
Праз узор каванай агароджы
Шчэ без разуменьня падала.
І ўраніла пад паглядам строгім.
І жаноцкасьць не патрэбна мне.
І лісьцё ляцела ўздоўж дарогі,
І ляцелі цені па сьцяне.
Тут мой дом! Чаму я не шкадую
Гэты дом? Ці вочы прада мной –
Вочы Бога? І куды пайду я
З болем гэткім, з прагаю такой?
Я кахала – гэта не каханьне.
Чаравала – не чаруе ён.
«Грэшніца, табе – выратаваньне!»
І пайшоў, нібы сьвітальны сон.
Вецер, восень. Яблыкі лавіла
Чорнымі далонямі зямля.
Гэтым днём забілі Магдаліну.
Ёю быці перастала я.
2
Настаўнік! Паміж небам і зямлёй
Што ведаем пра сад жыцьця і сьмерці,
Дзе ўліўся ў вецер яблычны напой
І цяжар нахіляе шчасьця вецьце.
Настаўнік! Тут пажоўклая трава
І прыгажосьць заўсёды прадаецца.
Няхай асеньні горад Магдала
Згарыць, як памяць аб распусным леце.
І я пабачу сад жыцьця і сьмерці.
Настаўнік! Ты ня бог, бо сьлепну я
Ад сьлёз тваіх – ня боскае зьнямогі.
Каханьне – гэта ісьціна мая.
Так, як расстаньне – ісьціна дарогі.
Я рушу за табою. Сьлед у сьлед.
І сьмерць за сьмерцю. Гразка пад нагамі –
Да ног прарокаў прыліпае сьвет
Гразёй, а да запясьцяў – ланцугамі.
Я больш нічога ў сьвеце не хачу,
Абы навечна здоўжыць гэту восень,
І бачыць вочы вашы, словы чуць,
І толькі ветру даць расплесьці косы.
3
Доўга пыл глыталі за прарокам,
Не пыталіся, куды ісьці,
Ты прывёў нас да гары высокай,
Толькі ўзыдзеш на яе адзін.
Прадала даўно я бранзалеты,
Звонкія маністы і парчу.
Я даўно аплаканая ветрам
І вяртацца ў восень не хачу.
Мой настаўнік! Ты ня мне належыш,
Значыць, не належыць мне нішто.
І зямля – як збураная вежа.
І як саван – белы мой хітон.
Ты прывёў нас да гары высокай.
Ты адзін узыдзеш на яе.
І сьляза, сьляза туманіць вока –
Мой апошні жэмчуг – для цябе.
Ты гаворыш – хутка расставаньне.
Хутка – вечнасьць. Што ж, апошні мой.
Яблыкі пакоцяцца ў сьвітаньне,
Стрэсеныя Евінай рукой.
Як ніхто ніколі не шкадуе,
Што напіўся чыстае вады,
Я кахаю восень залатую,
Я цалую Божыя сьляды.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
